12:24 18 tarekan? | |
| -Քանի տարեկան ես-ընդհատեց տղային աղջիկը, ում 20 տարին դեռ նոր պետք է լռանար: Տղան երկար նայեց նրա աջքերի մեջ, աղջկա արևից փայլող մազերը կարծես կույրացրել էին տղային, նա մտածում էր միթէ կյանքը կլիներ այսքան հետաքրքիր եթե աշխարհում չլիներ …. -Քանի տարեկան ես-նորից ընդհատեց տղային չթողելով ավարտել մենախոսությունը: -18-հակիրճ պատասխանեց տղան և սկսեց վիճել ինքն իրեն հետ-ինչի է իմ տարիքը նրան այդքան հետաքրքրում: Ինչ հիմարնեմ ես չպետք է ասեի որ 18 տարեկան եմ, միթե նրան հաճելի կլինի շփվել իրենից փոքր <<երեխայի>> հետ: -18? Դու կատակում ես-հարցրես աղջիկը-Իսկ ես կարծում էի 22-23: Ես չեմ հավատում դու հաստատ կատակում ես: -Ոչ չեմ կատակում 18 տարեկան եմ, Անն ես միշտ ասել եմ մարդը կարող է լինել 40 տարեկան, բայց… -Բայց ունենա 20 տարեկանի խելք-շարունակեց Աննան` չթողելով վերջացնի իր խոսքը Գուրգենը, ով Աննայի խոսքերից հետո չփոշմանեց որ ընդամենը 18 տարեկան է: Արմանը նայեց ժամացույցին` ժամը երկուս էր և հասկացավ որ եթե շարունակեն խոսակցությունը կուշանան ճաշարան գնալուց և կզրկվեն ճաշից: Հյուրանոցում ճաշի ժամերը շատ խիստ պլանավորված էր, երկուսն անց հինգ և դու կմնաս արանց ճաշի: Բայց նա այնքան հաճույքով էր լսում Աննաի ձայնը, որ մորացել էր թե ինչ բան է սովածությունը: -Գուգ չես գալիս հաց ուտելու-գոռաց Արթուրը` ում հետ եկել էր հանգստանալու Արմանը: Արթուրը ով Գուրգենի ընկերն էր շատ էր տարբերվում Գուրգենից: -Գնացինք-գնացինք, դու մի կտոր հացի համար քեզ էլ կծախես-պատասխանեց Գուրգենը-Անն դու կգաս մեզ հետ ճաշելու: -Այո, բայց գնամ քրոջս էլ կանչեմ-պատասխանեց Աննան: -Դե ուրեմն մենք մեր սեղանի մոտ կսպասենք և առանց ձեզ չենք սկսի: Երկինքը կամաց-կամաց մթնում էր, հեռվում երևացող սարերը ճահճի պես իրենց մեջ էին քաշում արևին: Հեռվում երևում էին տնակների լույսերը, որոնք մութն ընկնելուն պես շատանում էին: Քամին իր հետ բերում էր սարերի զովը: Արևը արդեն չէր երևում: Պատշգամբում կանգնաց հետևելով բնության հրաշքներին հանկարծ լսեցի մի ձայն, կարծես հարազատ մի մարդու ում երկար ժամանակ ճանաչում եմ և գիտեմ նրա մասին ամեն-ինչ սակայն նրան գիտեի ընդամենը մի քանի ժամ: Նրա անունը և տարիքը որը ինձ ստիպեց կարմրել, սակայն դրա մեջ ոչինչ չկա, նույնիսկ արևը մայր մտնելուց կարմրում է: Դա Աննայի ձայն էր, ով զբոսնում էր քրոջ հետ: Քամին նրա ձայնը հասցնում էր ինձ մոտ: Նա նկատել էր որ ես աջքերով հետևում եմ նրան, բայց ցույց չէր տալիս: Այդ մի քանի հարկերի բարձրությունը իմ համար արգելք չեր, հիանալ նրա աջքերով, մազերով որոնք քամու նվագած երգի տակ պարում էին: Իսկ ծիծաղը շոյում էր ականջներս, կարծես օրօրօցայինի պես տանելով ինձ դրախտային մի աշխարհ որտեղ միշտ աշուն է, տերևները կարծես երգում էին այդ օրօրօցայինը: Ծաոերի մերկ ճյուղերը փորձում էին քնել այդ նուրբ ծիխաղի տակ: Պատմվածքը ունի իր հեղինակը, այտ տարածելը հետապնդվում է օրենքով | |
|
| |
| Всего комментариев: 10 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
